My name is Rachel, 35 years old, wife of Hans, mother of our 2 year old son Dax. My name is Rachel, 35 years old, wife of Hans, mother of our 2 year old son Dax. Former dancer at The Dutch National Ballet in Amsterdam.3 years ago i got diagnosed with cancer, a braintumor.April 16th 2017 i've danced my last show and took my last bow.
The night of July 27th 2013 changed everything for the rest of our lives.I had an epileptic seizure and after several tests and scans in the hospital i got diagnosed with a braintumor, with a life expectancy of 9 years.In a split of a second my world, my biggest wish to start a family, my life collapsed, no words can describe that moment, that feeling, i just wanted to escape this nightmare.How was this possible? As a dancer i was super fit and knew every inch of my body. Why did i not feel anything? Didn't notice or got any kind of sign?I felt betrayed by my own body, an unacceptable feeling.
August 8th 2013 i had my surgery at the VU Medical Center Amsterdam.I couldn't wish for a better neurosurgeon, i trusted her with whole my heart.This surgery wasn't without any risk, one mistake and the consequences would be serious. Memory loss, not able to speak anymore, paralysis symptoms etc.Fortunately the surgery went well and they succeeded to remove 95% of the tumor.So far no after treatment needed.
I underestimated my recovery, had to learn how to filter everything again.Couldn't concentrate on conversations, groceries in the supermarket was impossible, too much happening or even taking a shower in the morning was so exhausting, i had to go to bed after again.As a dancer your body is your tool, 24/7, i couldn't accept i lost control over my body, lost all my confidence and trust in everything.I hit rock bottom and went through a hard time, emotionally and mentally was rough, but with lots of help of many lovely and dear people i'm starting to get back on track again.Every 6 months i have a MRI scan, hard times, but it became part of my life, our lives, something we have to accept.
I live my life more intense, enjoy all the little things in life even more, nothing is for granted, count my blessings, living my life to the fullest.My biggest wish is to see my son grow up, getting married and becoming a father.A cure is very much needed, not only for me but many others who are fighting to beat this terrible, so far incurable, disease.There for i'm going to run the New York marathon in november 2017, to raise awareness and trying to fund as much as i can for research.Please help me, help us and give.Thank you so much. Love Rachel

Ik ben Rachel, inmiddels vrouw van Hans en moeder van onze 2 jarige zoontje Dax. Ik was danseres bij Het Nationale Ballet, maar sinds 16 April 2017 heb ik een punt achter mijn danscarriere gezet. Ik was op mijn hoogtepunt van mijn carrière toen in de nacht van 27 Juli 2013 mijn man wakker werd door mijn epileptische aanval. Na onderzoek werd er een hersentumor geconstateerd, onze wereld stortte in en de grond was in één klap onder onze voeten weggeslagen. Hoe kon dit, ik was als danseres van Het Nationale Ballet top fit, 24/7 met mijn lichaam bezig en had nul signalen doorgekregen. Daarnaast had ik een grote kinderwens en zag dit plotsklaps verdwijnen. 8 Augustus 2013 ben ik in het VU Medisch Centrum te Amsterdam geopereerd. Ik had geen betere neurochirurg kunnen wensen. Vanaf dag 1 had ik een bijzondere klik met haar, ik durfde mijn lot in haar handen te leggen. Het is niet niks om op zo een delicate plek geopereerd te worden. Als er ook maar iets verkeerd zou gaan zouden de gevolgen groot kunnen zijn, niet meer praten, minder kunnen herinneren, verlamingsverschijnselen etc. De operatie was goed gegaan en ze hebben een groot deel van mijn tumor kunnen verwijderen, volgens inschatting 95%. Tot dus ver is er geen nabehandeling nodig geweest. Mijn herstel had ik achteraf onderschat, alles moest ik opnieuw leren filteren, van een gesprek voeren tot boodschappen doen, was in het begin een hele opgave. Als danseres die constant met haar lichaam bezig is het heel moeilijk en bizar om geen controle meer te hebben over haar eigen lichaam. Al het vertrouwen in mijn lichaam was in één klap verloren. Inmiddels met hulp van velen kan ik er weer tegenaan. Elke 6 maanden heb ik een MRI scan voor controle, moeilijke en gespannen tijden, maar het is nu eenmaal onderdeel van ons leven geworden. We leven intenser, genieten van de kleine dingen en ik tel mijn zegeningen, mijn huwelijk en de komst van onze kleine trots Dax. 

Samen verschil maken

Kanker is één van de grootste doodsoorzaken in Nederland. Patiënten zitten nu nog vaak onnodig lang in onzekerheid. Meer onderzoek is nodig om betere behandelingen mogelijk te maken. Om hogere genezingspercentages te creëren. Wetenschappelijk onderzoek wordt voor een groot gedeelte bekostigd uit donaties. Daarom is Stichting STOPhersentumoren.nl opgericht; We willen de best mogelijk zorg voor kankerpatiënten.

Onze missie:

Wij willen niet omgaan met kanker, wij willen genezing!

Stichting STOPhersentumoren.nl zet zich in voor hersenkanker. Onderstaand 9 jarig meisje, dochter van een patiënt, legt uit waarom; (klik op het plaatje)

Ons statement:

"Het mag niet meer voorkomen dat bij het woord hersenkanker onherroepelijk het woord doodvonnis aan elkaar verbonden wordt."

Het donatieconcept van STOPhet.nl is uniek in zijn soort, want via de donatie knoppen op onze website gaan de donaties rechtstreeks en dus voor 100% naar de rekening van de kankerbestrijdingsstichting.