Eindelijk de laatste bestraling! De laatste weken vallen me zwaar en de ritjes naar Groningen duren voor mijn gevoel steeds langer. Logisch, als je 6 weken lang dagelijks in die taxi moet stappen.
Als ik thuis kom, halen we iets lekkers in huis en vieren we deze laatste bestraling.
Ik ben nog best fit, maar merk wel dat er iets is gebeurd in mijn hoofd. Moeheid, geen trek in eten en geen conditie meer hebben, deze symptomen zijn normaal en ik maak me hier niet druk over: “Het hoort erbij, iedereen reageert anders.”. Mijn haar is erg dun geworden en mijn gekleurde haartjes zijn langzaam verdwenen. Ik ben al lekker grijs aan het worden en dat wordt nu erg zichtbaar.
Ik maak me er niet druk om. In het begin keek ik naar mutsjes en sjaaltjes, maar ik merk nu dat ik daar geen behoefte aan heb. Ik accepteer mijn ziekte en kan hier verder weinig aan veranderen.
Na deze 6 weken bestraling en chemo pillen krijg ik 4 weken rust. In juni staat de nieuwe MRI op de planning. We gaan heerlijk van de komende 4 weken genieten, voor zover dat lukt. Ronald is alweer een paar weekjes begonnen met halve dagen werken. Dit gaat goed en langzaam komt hij ook weer terug naar zijn oude “ik”. Hij vindt het nog wel erg eng om mij alleen thuis te laten, je weet nooit wat er kan gebeuren. Mijn moeder komt vaak en houdt dan de wacht bij mij. Ik vind zelf dat ik me prima kan redden. Ik heb liever dat iemand gewoon gezellig langskomt en niet alleen komt om mij in de gaten te houden. Ik voel me prima en langzaam begin ik stukjes buiten te wandelen en te fietsen.
Wandelen gaat goed, langzaam steeds een stukje verder. Fietsen gaat zwaarder, dus dat schuif ik even een poosje naar achteren. Ik merk dat ik opknap en langzaam weer op krachten kom.